Πάλι με χρόνια με καιρούς...

Του Στέφανου Καρανίκα

Θεολόγου - Κατηχητή του Ιερού Ναού

   Η Επανάσταση των προγόνων μας για την αποτίναξη της τουρκικής σκλαβιάς το 1821 είναι ένα από τα κορυφαία γεγονότα της Ιστορίας του πολύπαθου Γένους μας. Λίγοι λαοί στην Παγκόσμια Ιστορία έχουν καταφέρει, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια, να πράξουν κάτι παρόμοιο με το θαύμα του ’21. Πολλά έχουνε γραφτεί για τους Ήρωές μας και τα ανδραγαθήματά τους και άλλα τόσα για τα γεγονότα και την σημασία τους. Δεν θα ασχοληθούμε με όσα προσβλητικά και ανιστόρητα έχουν γραφεί κατά καιρούς από ορισμένους πληρωμένους και αφελείς οσφυοκάμπτες για μεμονωμένα πρόσωπα και γεγονότα της εποχής. Η σημερινή ημέρα αφιερώνεται σε όλους εκείνους που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της Πατρίδος μας, ώστε όλοι εμείς σήμερα να αναπνέουμε τον αέρα της ελευθερίας. Ποια όμως ήταν τα στοιχεία εκείνα που χαρακτήριζαν τους ήρωες της εποχής εκείνης και τι είδους ψυχικά αποθέματα είχαν οι ραγιάδες εκείνοι που δεν έχουμε εμείς οι ελεύθεροι νεοέλληνες σήμερα;

  Καταρχάς πρέπει να αναφέρουμε πως σε ολόκληρη την περίοδο της Τουρκοκρατίας οι Έλληνες δεν υποτάχθηκαν στον κατακτητή. Τα τουλάχιστον 100 επαναστατικά κινήματα πιστοποιούν του λόγου το αληθές. Βασικό και κύριο στοιχείο της ταυτότητας του λαού υπήρξε η βαθιά του πίστη στον Θεό και η ανυπόκριτη εμπιστοσύνη στην Εκκλησία Του. Μια πίστη που τον κράτησε όρθιο και ζωντανό έχοντας αναλλοίωτη την ελπίδα της ελευθερίας. 

   Η Εκκλησία ήταν ο μόνος φάρος που φώτισε τον δρόμο προς το ποθούμενο. Ο ηρωικός μας κλήρος ήταν πάντα μπροστά ευλογώντας και ενισχύοντας τον λαό. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο ιερέας ή ο επίσκοπος, με τον Σταυρό και το σπαθί στο χέρι, οδηγούσε τους Έλληνες στη μάχη και δέχονταν την πρώτη φωτιά σε αυτήν. Ο Σαμουήλ στο Κούγκι, ο Αθανάσιος Διάκος στην Αλαμάνα, ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι, είναι ορισμένες περιπτώσεις από αυτές. Αξίζει να σημειωθεί πως ο ανώτατος κλήρος πλήρωσε με την ζωή του την επαναστατική δραστηριότητα και προετοιμασία με προεξάρχοντα τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και εθνομάρτυρα Άγιο Γρηγόριο Ε’ αλλά και πλήθος επισκόπων όπως ο Κύπρου Κυπριανός, ο Λαρίσης Πολύκαρπος Δαρδαίος, ο Ρωγών Ιωσήφ, ο Σαλώνων Ησαΐας και πολλούς άλλους. Τα Μοναστήρια μας υπήρξαν τα προπύργια του Αγώνα. Η γενέτειρα του Κρυφού Σχολειού. Αυτά φρόντιζαν και περιέθαλπαν αρρώστους και κυνηγημένους αγωνιστές, διέθεσαν την περιουσία τους για τις ανάγκες του Αγώνα, αποθήκευαν όπλα και πολεμοφόδια, φιλοξενούσαν μυστικές συναθροίσεις οπλαρχηγών. Η αξία τους αναγνωρίστηκε ακόμη και από τους εχθρούς: Οι Τούρκοι τα έκαιγαν, ενώ αργότερα οι Βαυαροί ‘’προστάτες μας’’ προσπάθησαν να τα σβήσουν από τον χάρτη.

   Ο ίδιος ο Έλληνας είχε βαθιά πίστη στην ψυχή του και εναπόθετε όλες του τις ελπίδες για ελευθερία στην βοήθεια του Θεού και στην επέμβαση της Υπερμάχου Στρατηγού, της Παναγίας. Η ψυχή του Αγώνα, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, έλεγε πως ‘’ο Θεός έβαλε την υπογραφή Του διά την ελευθερία της Πατρίδος και δεν την παίρνει πίσω’’.  Οι οπλαρχηγοί όπως και οι απλοί αγωνιστές τηρούσαν τις θρησκευτικές τους υποχρεώσεις ακόμη και στην περίοδο των πολεμικών επιχειρήσεων. Οι οπλαρχηγοί φρόντιζαν να τελούν δοξολογίες για τις  νίκες τους, νήστευαν τις καθιερωμένες ημέρες, κοινωνούσαν των Αχράντων Μυστηρίων, επιδίωκαν την ευσέβεια ενώ αποδοκίμαζαν την ασέβεια και βλασφημία ορισμένων ανδρών τους. Όταν ο Γέρος του Μοριά, φιλοξένησε τον φονιά του γιου του θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο κάνει μνημόσυνο για την αδικοχαμένη ψυχή του, όταν ο Μάρκος Μπότσαρης έσκισε το δίπλωμα της αρχιστρατηγίας προκειμένου να αποφευχθεί η διχόνοια, όταν οι γυναίκες του Ζαλόγγου και της Νάουσας πηδούσαν στον γκρεμό επιλέγοντας να διαφυλάξουν την τιμή τους ακέραια, τότε σίγουρα αναφερόμαστε σε ανθρώπους, σε αγωνιστές, άνδρες και γυναίκες, που βίωναν το Ευαγγέλιο του Χριστού σε κάθε πτυχή της ζωής τους. Ζούσαν ελεύθεροι ψυχικά, εσωτερικά, ώστε να επιζητούν και την εξωτερική ελευθερία, της Πατρίδος μας.

   

   Οι πρόγονοί μας έπραξαν το καθήκον τους στο ακέραιο, ώστε σήμερα όλοι εμείς να μπορούμε να ζούμε ελεύθεροι, να τους τιμούμε, ενθυμούμενοι τους αγώνες τους και να ζούμε την καθημερινή μας ζωή με τον ίδιο ηρωισμό και αυτοθυσία. Και αν ποτέ η Πατρίδα μας βρεθεί σε παρόμοιες περιστάσεις, να έχουμε το ίδιο σθένος να σηκώσουμε τα άρματα και να χτυπήσουμε τον οιονδήποτε εχθρό.  

   Πιθανόν σήμερα να μην βρισκόμαστε ενόψει μιας νέας Τουρκοκρατίας. Πιθανόν… Όμως, ζούμε το προοίμιο μιας νέου είδους σκλαβιάς. Για κάποιους ορίζεται ως οικονομική κρίση. Για μερικούς άλλους ως κοινωνικό πρόβλημα. Ό,τι όμως επιτρέψει η Χάρις του Θεού να έλθει, καλά θα ήταν να μην ξεχνάμε ορισμένες  βασικές παραμέτρους που διέπουν διαχρονικά το Γένος μας. Είτε συμφωνούμε, είτε όχι. Βασικότατη παράμετρος είναι ‘’η υπογραφή του Θεού’’. Πώς όμως ο Θεός θα υπογράψει την ελευθερία μας την στιγμή, που αργά αλλά σταθερά, φροντίζουμε για την αποχριστιανοποίηση της Πατρίδος μας; Δεν χρειάζεται να επανέλθει το παιδομάζωμα. Ο φοβερός μας Σουλτάνος που λέγεται Έκτρωση έχει αρπάξει ήδη από την κοιλιά της Ελληνίδος 200.000.000 ελληνόπουλα τα τελευταία 40 χρόνια. Δεν χρειάζεται να επανέλθει ο εξισλαμισμός των παιδιών μας. 

Η ά-Χριστη Παιδεία μας φροντίζει ώστε η νέα γενιά να επιλέξει από μόνη της μια ζωή χωρίς το Φάρμακο της ψυχής αλλά με πολλά ψυχοφάρμακα στο ντουλαπάκι του μπάνιου μέσα σε κάθε σπίτι. Νεοελληνόπουλα χωρίς όνειρα και ελπίδα καταλήγουν στην εύκολη απόκτηση της ευτυχίας μέσα από ψεύτικους παραδείσους και οδυνηρές οδύνες με την αυτοκτονία ως ‘’ηρωική’’ επιλογή απέναντι στις δυσκολίες της ζωής. Νεογενίτσαροι με την επικρότηση των γονέων θα κάψουν την γαλανόλευκη, θα καταστρέψουν δημόσια περιουσία, θα μάθουν πώς να φοροδιαφεύγουν και πάνω από όλα να αποφύγουν την ‘’μακροχρόνια’’ στράτευση. Η μείωση των μισθών και των συντάξεων είναι ο μόνος λόγος που οφείλουμε να επαναστατήσουμε. Τα προσωπικά μας δικαιώματα υπεράνω του συλλογικού συμφέροντος. Οι άρχοντες μας είναι, ως επί των πλείστων, άχρηστοι, όχι διότι ξεπουλούν τα αιματοβαμμένα χώματά μας, προσβάλλουν διακριτικά τα Θεία, αρπάζουν περισσότερα από τον Αλή Πασά, διάγουν βίον κολάσιμον, αλλά διότι μας κούρεψαν τις οικονομικές μας δυνατότητες. Δεν μπορούμε πλέον να λικνιζόμαστε συχνά στα νυχτερινά ‘’χαρέμια’’, ούτε στα ‘’χαμάμ’’ των πολύβουων νήσων μας. Οι μάσκες έχουν ήδη πέσει αλλά ακόμη μας αρέσει να είμαστε οι πιστοί του θεού Καρνάβαλου.

   Ζούμε σε μία εποχή στην οποία τα σωστά πρότυπα πολεμούνται περισσότερο από ποτέ. Γι’αυτό και τώρα τα χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ. Οι ήρωες του 1821 μας το υπενθυμίζουν.  Έρχεται πολλές φορές η στιγμή να επιλέξουμε τον δρόμο που πρέπει να πορευθούμε. Ας μην ξεχνάμε όμως πως δύο είναι οι δρόμοι της ζωής του Έλληνα: Ο δρόμος που χάραξαν οι ήρωές μας και ο δρόμος του προσκυνήματος. Από εμάς εξαρτάται τι μας ταιριάζει να προσκυνούμε.  

Τη Υπερμάχω Στρατηγώ

Του Αναγνώστη

 Χρήστου Παπανικολάου

Βιοχημικού - μέλους της νεανικής κίνησης της ενορίας

   Άλλη μια Κυριακή της Ορθοδοξίας. Άλλη μια εορτή της πίστεως μας. Μέσα στο πλήθος των Αγίων που τιμούμε πάντα ξεχωρίζει ένα πρόσωπο. Πάντα προτάσσεται μια και μόνο μορφή. Η Παναγιά μας. Η Πλατυτέρα των ουρανών! Η Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και η ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ. Η μάνα του Θεού μας. Η μάνα μας!

   Ότι και να πει κανείς, όσα και να γράψει κανείς για τη μορφή της Παναγίας μας είναι ελάχιστο, πάρα πολύ λίγο για να αποτυπώσει τη σημασία που κατέχει η Παναγία μας στην πίστη μας. Η μάνα του ίδιου μας του Θεού. Αυτή που έφερε στον αμαρτωλό τούτο κόσμο τον ίδιο τον Κύριο μας. Αυτή που δια της ασπόρου συλλήψεως έφερε τη σωτηρία στην ανθρωπότητα. Η Παναγία μας! Η σημασία της φαίνεται από τις χιλιάδες των εικόνων που υπάρχουν προς τιμήν της και των χιλιάδων προσωνυμιών που της έχουν αποδοθεί. Και να ξεπροβάλει εν μέσω μιας περιόδου γεμάτης χαρμολύπης, καθώς οδηγούμεθα στα Άγια Πάθη, τη Σταύρωση και την Ανάσταση, ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Η αναγγελία του χαρμόσυνος μηνύματος της έλευσης του Θεού δια μέσου μιας γυναικός.

   Μιας γυναικός που σύζευξε τον ουρανό με τη γη! Μιας γυναικός που έφερε τη μεγαλύτερη χαρά στον κόσμο! Τον Χριστό! Γιατί χωρίς την Παναγία μας σωτηρία δεν θα υπήρχε! Γιατί χωρίς την Παναγία μας δεν θα υπήρχε ενσαρκωμένος Χριστός! Να λοιπόν γιατί είναι τόσο σημαντική η θέση της Παναγίας μας μέσα στην Ορθοδοξία! Γιατί χάρη σε Αυτήν μπορούμε να χαιρόμαστε και να ελπίζουμε! Γράφει ο ιερός υμνογράφος στην πρώτη στάση των Χαιρετισμών που διαβάστηκε μόλις πριν λίγες ημέρες: «Χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ χαρὰ ἐκλάμψει· χαῖρε, δι᾿ ἧς ἡ ἀρὰ ἐκλείψει». Η χαρά μας είναι ο Χριστός, ο Ένας και Μοναδικός Τριαδικός Θεός. Για να έχουμε όμως αυτή τη χαρά εμείς, μεσολάβησε η Παναγία μας. Αυτή μας έφερε τη χαρά και αυτή μας πήρε τη λύπη! Με την αποδοχή του Θείου θελήματος να γίνει Αυτή που θα φέρει στον κόσμο τον Σωτήρα! Οποία υπακοή στο θέλημα του Θεού και ταπείνωση έναντι του Κυρίου! Οποία τιμή παράλληλα να κυήσει τον ίδιο το Θεό και να γίνει η μία και μοναδική στους αιώνες Μητέρα. Και πρότυπο μητέρας για όλες τις γυναίκες.

   Η Παναγία όμως είναι και μητέρα όλων μας. Είναι και μητέρα όλου του κόσμου. Όπως βλέπουμε τη σαρκική μας μητέρα έτσι πρέπει να βλέπουμε και την Παναγία μας! Κι όπως η κατά σάρκα μητέρα μας πάντα μας ακούει, μας συμβουλεύει και μας στηρίζει, έτσι και η Παναγία μας είναι πάντα εδώ, έτοιμη να προστρέξει όποτε της απλώσουμε το χέρι και ζητήσουμε τη βοήθεια της. Αυτή που δια των πρεσβειών της μπορεί να σώσει τον άνθρωπο! Μόνο ο Κύριος έχει την δύναμη να σώσει τον άνθρωπο και να του ανοίξει την πύλη του παραδείσου. Όμως όπως ο κάθε άνθρωπος έχει αδυναμία στη μητέρα του που τον έφερε σε αυτόν τον κόσμο, έτσι και ο Χριστός μας έχει αδυναμία στη δική του Μητέρα και ακούει αμέσως την παράκληση της για τα παιδιά της! Έχουμε μεσίτρια και πύλη για τον παράδεισο και αυτή είναι η Παναγία μας.

   Αυτή η Υπέρμαχος Στρατηγός του Έθνους μας! Αυτή που πάντα προστάτευε την Ελλάδα μας! Που πάντα έδινε δύναμη στους αγωνιστές αυτού του Έθνους που πολέμησαν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος! Αυτή που πάντα μας παρακολουθεί αθόρυβα και μας φροντίζει χωρίς εμείς να το αισθανόμαστε. Αυτήν την οποία την έχουμε περιθωριοποιήσει και την χλευάζουμε πολλές φορές και τη βλασφημούμε. Αυτή που ποτέ δεν μας εγκαταλείπει και παρακαλεί πάντα τον Κύριο μας για τη Σωτηρία του Έθνους μας αλλά και όλου του κόσμου! Οποία τιμή, οποίος ψαλμός μπορεί να αποδώσει το μεγαλείο αυτό που έδωσε ο Θεός στην Παναγία μας! «Ποῖόν σοι ἐγκώμιον, προσαγάγω ἐπάξιον; τί δὲ ὀνομάσω σε; ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι»… Απορώ και εξίσταμαι πραγματικά! Όταν σε προσκυνούμε, όταν σε υμνολογούμε, όταν σε παρακαλούμε, τι επάξιο μπορούμε να προσφέρουμε στην Μητέρα όλων μας; Συνεορτάζεται με την Εθνική μας εξέγερση και παλιγγενεσία ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου. Κι όμως αυτή τη φορά προτάσσεται ως πιο απαραίτητη από ποτέ η Θεοτόκος! Αχ και να πιανόταν το έθνος μας από το φουστάνι της! Με τη μια θα μας τράβαγε από τον βούρκο αυτόν που έχουμε περιέλθει. Γιατί μας αγαπάει και μας πονάει η Μάνα μας, η κυρά Παναγιά μας.

   Ας τιμήσουμε δεόντως αυτή την μορφή της Παναγίας μας όπως της αξίζει! Με κάθε τιμή και λαμπρότητα, προπάντων ψυχική! Να της εμπιστευτούμε κάθε πόνο, κάθε δάκρυ, κάθε πρόβλημα και αυτή θα το μεταφέρει στον Υιό της, στον Κύριο μας και θα λυθεί. Σε μια εποχή που τα βάσανα των ανθρώπων είναι πολλά και γεμίζουν δυσκολίες τη ζωή μας ας εμπιστευτούμε τα πάντα μπροστά στην εικόνα της! Ας είναι πρότυπο για όλες τις μητέρες, σε μια εποχή που οι εκτρώσεις αυξάνονται θεαματικά και τόσες ψυχές φεύγουν άδικα από τον κόσμο αυτό λες και δεν είχαν δικαίωμα να ζήσουν. Ας μιμηθούμε στο ελάχιστο την στοργική της αγάπη για τα παιδιά μας οι γονείς και να προσέχουμε που τα οδηγούμε σε αυτόν τον κόσμο. Πολλά μπορεί να γράψει ακόμα κανείς και να γεμίσει τόμους ολόκληρους για την Κυρία Θεοτόκο, αλλά και πάλι λίγα θα είναι. Γιατί κάποια μεγαλεία δεν δύνανται να εκφραστούν με γραπτά κείμενα και με λόγια. Και το μεγαλείο της Παναγίας μας είναι ανέκφραστο. Ας υψώσουμε την φωνή και ας πούμε λοιπόν με μια φωνή: «Χαῖρε, ἡ Κεχαριτωμένη» και αυτή θα μας ακούσει!

  Έτσι και εμείς τιμήσαμε την Παναγιά μας, τη μητέρα του Θεού και την μητέρα όλων μας! Ανήμερα της Κυριακής της Ορθοδοξίας, που εορτάζουμε την αναστήλωση των Ιερών Εικόνων, περιφέροντας γύρω από τον ναό τις εικόνες των Αγίων, εκεί που δέσποζε εν μέσω της λιτανείας η εικόνα της Παναγίας της Εσφαγμένης που μας οδηγεί και μας προστατεύει! Ας έχουμε τη χάρη και την προστασία της στους αιώνες.

Η εκδήλωση των κατηχητικών της Μητροπόλεως μας για την 25η Μαρτίου 1821

   Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε η εορτή των κατηχητικών σχολείων της Ιεράς μας Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου, για την εθνική μας επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821.

    Το πρωί της περασμένης Κυριακής, Α' Κυριακής των Νηστειών της Ορθοδοξίας, το Δημοτικό Ωδείο Λάρισας, πλημμύρισε από τις παιδικές φωνές των μικρών κατηχητόπουλων όλων των ενοριών που με τα τραγούδια και τα ποιήματα τους, τίμησαν τους ήρωες του '21, ενώ οι νέοι του Γραφείου Νεότητας, γεμάτοι φλόγα και ενθουσιασμό, ενσαρκώνοντας τους αθάνατους αγωνιστές της επανάστασης, συγκίνησαν και ξεσήκωσαν το κοινό με την όλη ερμηνεία τους.

    Η εορτή ήταν αφιερωμένη στον Στρατηγό της επανάστασης, τον αετό της Ρούμελης Γεώργιο Καραϊσκάκη και στα πρωτοπαλίκαρα του που πολέμησαν μαζί του για να απελευθερώσουν την Ελλάδα από τα 400 χρόνια Τουρκικής σκλαβιάς.

 Την εκδήλωση λάμπρυνε με την παρουσία του ο Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας κ.κ. Ιγνάτιος, ο οποίος δε παρέλειψε να ευχαριστήσει γονείς και κατηχητές για την καθοριστική και μεγάλης σημασίας σωστή ανατροφή και διαπαιδαγώγηση των παιδιών, όπως και την υπεύθυνη της όλης εορτής κ. Μαρία Παπακαλούση δασκάλα και κατηχήτρια αλλά και την υπεύθυνη του τμήματος των παραδοσιακών χορών κ. Νικολέτα Παπαγεωργίου νηπιαγωγό και κατηχήτρια.

  Τέλος ο Σεβασμιώτατος, αναφέρθηκε και στο πρόσωπο του μεγάλου οπλαρχηγού  Γεωργίου Καραϊσκάκη. Για την αγάπη που έτρεφε για την Κούλουρη, τη Σαλαμίνα και τη μεγάλη του επιθυμία να ταφεί στο ναό του Αγίου Δημητρίου, του προστάτη του. Εκεί που μέχρι και σήμερα σώζεται και ο τάφος του, εντός του ιερού ναού. Ο Σεβασμιώτατος, θυμήθηκε τα δικά του παιδικά χρόνια στο νησί, τις εκδηλώσεις μνήμης στους μεγάλους αγωνιστές του 1821, αλλά και την ιδιαίτερη και ξεχωριστή τιμή που απέδιδαν στο πρόσωπο του αθάνατου Στρατηγού, του ήρωα της Κούλουρης του Αθάνατου Γεωργίου Καραϊσκάκη. 

" Παιδιά μου, να νταγιάσετε, να γίνετε ένα σώμα. 

Να μη χαθεί η πατρίδα μας, την πάρτε στο λαιμό σας. 

Μένα με παν στην Κούλουρη, πέρα στον Αϊ-Δημήτρη, 

που είναι παντοτινός γιατρός, αυτός θα με γιατρέψει "

Οι νέοι της ενορίας μας, που συμμετείχαν στο θεατρικό "Ο Αετός της Ρούμελης".

Η λιτάνευση των ιερών εικόνων την Κυριακή της Ορθοδοξίας

  Η Κυριακή της Ορθοδοξίας αποτελεί τον θρίαμβο της Ορθοδόξου Πίστεως μας κατά της εικονομαχίας. Κατά των αιρετικών και όλων των αιρέσεων που με μανία στράφηκαν εναντίον των ιερών εικόνων και λειψάνων των αγίων της Εκκλησίας μας.

   Η απαγόρευση της προσκυνήσεως των εικόνων κατά τον 8ο αιώνα μ.Χ. γρήγορα μετατράπηκε σε άγριο και σκληρό διωγμό προς κάθε Χριστιανό και κάθε εικονόφιλο. Ήταν μια μακρά περίοδος διαμάχης μεταξύ εικονόφιλων και εικονομάχων. Τα χρόνια αυτά, πιστοί χριστιανοί επαναστάτησαν και έδωσαν τη ζωή τους υπέρ των αγίων και ιερών εικόνων, πολλαπλασιάζοντας το μαρτυρολόγιο της Αγίας μας Εκκλησίας, ενώ πολύ αργότερα και μετά από έναν και περισσότερο αιώνα, η Αυτοκράτειρα Θεοδώρα ήταν αυτή που επανέφερε και πάλι την προσκύνηση τους και καθιέρωσε την εορτή της Ορθοδοξίας στην Βασιλεύουσα, το 843 μ.Χ.

  Σύμφωνα με τους πατέρες της Εκκλησίας μας, η προσκύνηση των εικόνων δεν είναι λατρευτική. Δεν αφορά δηλαδή τη λατρεία προς την ύλη -την εικόνα-, αλλά αποτελεί σεβασμό και τιμή προς το πρόσωπο το οποίο απεικονίζεται.

   Σήμερα και κατά την ημέρα αυτήν, την Α' Κυριακή των Νηστειών, καθιερώθηκε να τελείται και να πανηγυρίζεται σε κάθε Χριστιανικό σπίτι και σε κάθε Ορθόδοξη ενορία η ανάμνηση της αναστήλωσης των εικόνων και η λιτάνευση τους, ψέλνοντας... "Την άχραντον εικόνα Σου προσκυνούμε, Αγαθέ..." να τελείται και να πανηγυρίζεται η εορτή και ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας μας.

   Η λιτάνευση των ιερών εικόνων την ημέρα αυτή, τελέσθηκε ως είθισται και στην ενορία μας, με την συμμετοχή και συμπροσευχή όλων των ενοριτών, ενώ ο πιστός λαός τίμησε για μία ακόμη φορά το πρόσωπο της Παναγιάς μας σηκώνοντας στους ώμους του την θαυματουργή εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου της Εσφαγμένης, άγρυπνης φρουρού και προστάτιδας όλων των ενοριτών και όλων των Λαρισαίων.  

«Τίς Θεὸς μέ­γας ὡς ὁ Θεὸς ἡμῶν; σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος» 
(Ψαλμ. 76,14-15)

Εορτή των Κατηχητικών Σχολείων για την Εθνική επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821

ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 24 ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΙΣ 12 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

 ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΩΔΕΙΟ ΛΑΡΙΣΑΣ

ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΕΧΕΙ ΩΣ ΕΞΗΣ:

1. «ΤΗ ΥΠΕΡΜΑΧΩ» (Χορωδία Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου).

2. Σύντομος Χαιρετισμός από τόν π. Αχίλλιο, Πρωτοσύγκελλο της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης καί Τυρνάβου.

3. «Ευαγγελισμός-Ελληνισμός»: Σκηνική παρουσίαση (Κατηχ. Ι.Ν. Αγίας Παρασκευής και Αγίου Γεωργίου Γόννων).

4. «ΑΓΝΗ ΠΑΡΘΕΝΕ ΔΕΣΠΟΙΝΑ»: Απόσπασμα από τον Ύμνο του Αγίου Νεκταρίου [Χρήστος Ζιώγας], (Κατηχ. Αγίου Χαραλάμπους Λαρίσης – Χορωδία).

5. «Η σκλάβα Πόλη»: Σκηνική παρουσίαση (Κατηχ.Ι.Ν. Αγίου Δημητρίου Λαρίσης).

6. «Ο ήρωας, Η μικρή Ελληνοπούλα, Η μάνα του Ρήγα»: Ποιήματα (Κατώτερο Κατηχ. Ι.Ν. Αγίου Αθανασίου Λαρίσης).

7. «Το κρυφό Σχολειό, Της Λευτεριάς τα σήμαντρα»: Ποιήματα (Κατώτερο Κατηχ. Αγίου Νικολάου Λαρίσης).

8. «25^η Μαρτίου»: Ποίημα (Κατηχ. Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Γιάννουλης).

9. «25^η Μαρτίου»: Ποίημα (Κατηχ. Ι.Ν. Αγίων Ταξιαρχών Λαρίσης).

10. «Πατρίδα μου»: Ποίημα (Κατηχ.Ι.Ν. Αναλήψεως του Σωτήρος Λαρ.).

11. «Θαυμάζω την Ελλάδα μας»: Ποίημα (Κατηχ. Ζωοδόχου Πηγής Λαρ.).

12. «ΑΤΕΝΙΖΩ ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ», «ΛΕΥΤΕΡΙΑ», «ΜΝΗΜΟΝΕΣ»:Τραγούδια (Χορωδία Χριστιανικών Ομάδων ΓΕΧΑ).

13. «Στους νεκρούς»: Ποίημα (Κατηχ. Ι.Ν. Αγ. Γεωργίου Μεγαλομάρ-

τυρος Λαρίσης).

14. «Η μετανάστευση της Πάργας»: Ποίημα (Κατηχ. Ι.Ν. Αγ. Γεωργίου εξ Ιωαννίνων).

15. «Το μοιρολόγι της Πάργας»: Ποίημα (Κατηχ. Ι.Ν. Αγίου Θωμά Λαρίσης).

16. «Του Δράμαλη»: Ποίημα (Κατηχ. Ι.Ν. Αγίων Δώδεκα Αποστόλων Γιάννουλης).

17. «Ο ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ»: Τραγούδι(Χορωδία Ι.Μ. Λαρίσης και Τυρνάβου). 

18. «ΝΑ ’ΧΑ ΤΗ ΛΕΒΕΝΤΙΑ ΛΙΓΑΚΙ»: Τραγούδι (Χορωδία Ι.Μ. Λαρίσης και Τυρνάβου).

19. «Ο ΑΕΤΟΣ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ»: Θεατρικό.

20. «ΣΤΗ ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΑΡΑΧΩΒΑΣ»: Τραγούδι (Χορωδία) .

21. «Η μάχη της Αράχωβας»: Ποίημα (Κατηχ. Ι.Ν. Αγίας Σοφίας Λαρίσης).

22. «Η μάχη της Αράχωβας»: Ποίημα (Κατηχ. Ι.Ν. Αγίας Τριάδος Λαρ.).

23. «Να ’μουν μια πετροπέρδικα»: Χορός Τσάμικος.

24. «ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ»: Τραγούδι (Χορωδία Ι.Μ. Λαρίσης και Τυρνάβου).

25. «Ο ΑΕΤΟΣ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ»: Θεατρικό (Συνέχεια)

26. «Ο θάνατος του Καραϊσκάκη): Ποίημα (Κατώτερο Κατηχ. Αγίου Αχιλλίου Λαρίσης).

27. «ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗΣ ΕΛΕΓΕ»: Τραγούδι (Χορωδία).

28. «ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΓΕΩΡΓΙΟ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ»: Τραγούδι(Κατηχ. Αγίου Χαραλάμπους και Αγίου Νικολάου Λαρίσης).

29. «Ο ΗΛΙΟΣ ΕΒΑΣΙΛΕΨΕ»: Ποίημα – Τραγούδι (Κατηχ. Αγίου Νικολάου και Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων Λαρίσης).

30. «Παραδοσιακοί χοροί»: (Γραφείο Νεότητος Ι. Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου).

Ε Θ Ν Ι Κ Ο Σ    Υ Μ Ν Ο Σ

(Στο Θεατρικό θα λάβουν μέρος τα Κατηχ. Σχολεία των Ιερών Ναών: Αγ. Νικολάου, Αγίου Αχιλλίου, Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου, Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης και Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων Λαρίσης).

Κρίση και κρίση…

  Του Αναγνώστη

 Χρήστου Παπανικολάου

Βιοχημικού - μέλους της νεανικής κίνησης της ενορίας

   Κρίση….δεν ακούμε άλλη λέξη εδώ και 2-3 χρόνια. Κρίση, κρίση, κρίση και εν τέλει γεννάται το ερώτημα: τι σημαίνει για τον άνθρωπο; Ο άνθρωπος ζει ή οδηγείται στην κρίση; Περνάει πραγματικά κρίση ή δεν έχει πέσει πραγματικά επάνω του; Ποια είναι τελικά η κρίση που μας καίει περισσότερο από κάθε τι;

  Περνάμε όλων των ειδών τις κρίσεις αυτή την περίοδο. Την οικονομική, των αξιών μας ως άνθρωποι, την κοινωνική μας κρίση. Τα βιώνουμε όλα αυτά τόσο έντονα σαν να έχει έρθει η συντέλεια του κόσμου! Όλα αυτά που γίνονται στην κοινωνία μας και σε κάθε κοινωνία, αντιμετωπίζονται σαν να έχει φτάσει ο κόσμος στο τέλος του! Για ποιο τέλος πραγματικά μιλάτε; Που αν έρθει το τέλος, θα τρέχουμε και κυριολεκτικά δε θα φτάνουμε! Που αν γίνει η συντέλεια του κόσμου θα τρέχουμε  να συμμαζέψουμε τα ασυμμάζευτα! Γιατί εκεί δεν θα υπάρχει μια απλή κοινωνική ή οικονομική κρίση! Αλλά η φοβερά Κρίση της ελεύσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού!

   Πραγματικά αναλογίζομαι…θα μας δει ο Θεός την μέρα της μίας και μοναδικής Κρίσεως και θα μας κοιτάξει κατάματα και το πρώτο που θα μας πει πριν μας χωρίσει εκ δεξιών και εξ ευωνύμων θα μας πει «φοβηθήκατε για τα λεφτά σας, για τις βιοτικές ανάγκες σας, παλεύατε για όλα αυτά τα επίγεια! Για την κρίση που περνάγατε! Μα καλά…γι’ αυτήν εδώ την ώρα δεν σκεφτήκατε ποτέ τίποτα;»! Και άντε τώρα να απαντήσεις του Θεού! Και να πεις τι ακριβώς; Μπορείς να πεις κάτι ή έστω να δικαιολογηθείς; Ο Θεός δεν είναι ο δάσκαλος που θα σε εξετάσει σε ένα μάθημα, όπου και αδιάβαστος να πας με μια δικαιολογία τη γλυτώνεις! Γιατί ο δάσκαλος δεν ξέρει τι πραγματικά έγινε. Έλα όμως που ο Θεός δεν είναι απλά ο δάσκαλος αλλά ο Παντογνώστης της ψυχής σου και των πράξεων σου!

   Πολύ φοβάμαι ότι σε εκείνη την κρίση θα τρέχουμε σαν τις 5 μωρές παρθένες της παραβολής για να βρούμε λάδι για τα καντήλια μας. Γιατί όλα καλά στη ζωή μας, να αγχωνόμαστε για το που πάει η κοινωνία μας, το που πάνε τα λεφτά μας, το τι θα γίνει στο αύριο μας. Όμως μετά το αύριο υπάρχει ένα μεθαύριο και αυτό θα ανήκει ολοκληρωτικά στο Χριστό μας! Γι’ αυτό το μεθαύριο κάνουμε τίποτα; Όπως σκεφτόμαστε τι ρούχα θα βάλουμε αύριο στη δουλειά μας, έχουμε αναρωτηθεί ποτέ τι θα δείξουμε στον Κύριο μας; Α! Και για να μην ξεχνιόμαστε! Εκεί δεν θα υπάρχουν μέτρα για να διορθώσουμε την κατάσταση, ούτε τρόικες με συμβουλές για το τι πρέπει να κάνουμε, ούτε εθνοπατέρες, ούτε εργατοπατέρες, ούτε κανενός άλλου είδους σωτήρα! Εκεί θα χτυπήσει το καμπανάκι και θα λέμε από πού μας ήρθε!

  Μα τι από πού; Από πού αλλού; Από εκεί που μας έχει παραπέμψει ο ίδιος ο Χριστός! Στο ευαγγέλιο του! Και να πει κανείς πως δεν τα είπε ο Θεάνθρωπος! Τα είπε και με το παραπάνω! Τα αυτιά μας εμείς όμως τα είχαμε αλλού. Τα μάτια μας τα είχαμε μόνο στη γη. Ποτέ στον ουρανό! Αμελήσαμε λοιπόν τον Λόγο του Θεού και μεριμνήσαμε μόνο για αυτή τη ζωή. Έτσι, κοιτάμε πάντα τις κατά καιρούς κρίσεις, και ποτέ τη μέλλουσα Κρίση, που θα κρίνει την ίδια μας την ύπαρξη. Φοβόμαστε την οικονομική μας κατάσταση και δεν φοβόμαστε την ψυχική μας. Όχι ότι ο Θεός θέλει να φοβόμαστε! Ελεύθερους να επιλέξουμε μας έπλασε. Αλλά μη του ζητήσουμε και τα ρέστα μετά! Γιατί θα μας πει το πάντα διαχρονικό «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω!». Άντε μετά να πείσεις ότι ήσουν κουφός! Μας έδωσε μια ζωή να αξιοποιήσουμε και εμείς όχι απλά δεν κάνουμε το αυτονόητο αλλά οδηγούμε και στο αντίθετο ρεύμα!

   Μας αγαπάει ο Θεός! Όλους θέλει να μας σώσει! Εμείς όμως θέλουμε να σωθούμε; Έχουμε τον τρόπο αν θέλουμε. Μας τον παρουσιάζει ο Κύριος! Μετάνοια, πίστη και αγάπη. Μπορεί να είναι τόσο δύσκολο στην όψη, όμως αν λίγο, αν ελάχιστα προσπαθήσει με αγνή καρδιά ο άνθρωπος θα του φανεί εύκολο, γιατί εκεί θα βοηθήσει και ο Θεός. Ας αποφασίσουμε λοιπόν ποια κρίση είναι πιο σημαντική. Ποια κρίση μας νοιάζει περισσότερο. Γιατί οι κρίσεις του κόσμου αυτού έρχονται και παρέρχονται. Η μία και μοναδική όμως Κρίση της Δευτέρας παρουσίας δεν έχει παράταση ούτε δεύτερο γύρο! 

Μ Η Ν Υ Μ Α

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ

Ι Γ Ν Α Τ Ι Ο Υ

ΠΡΟΣ ΤΟ ΧΡΙΣΤΕΠΩΝΥΜΟΝ ΠΛΗΡΩΜΑ

ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΛΑΡΙΣΗΣ

Ἀδελφοί μου,

Μέ χαρά σᾶς ἀναγγέλλουμε ὅτι μαζί μέ πολλούς ἄλλους φορεῖς τῆς πόλεώς μας συγκροτοῦμε ἕνα Κοινωνικό Ἰατρεῖο καί Φαρμακεῖο, τό ὁποῖο θά ἑδρεύῃ στήν Ἰατρική Σχολή, στό κτίριο Κατσίγρα στήν πλατεία Ταχυδρομείου τῆς πόλεώς μας, καί θά ἐξυπηρετῇ ἀπόρους καί ἀνασφάλιστους ἀσθενεῖς ἀδελφούς μας.

Ὁ Δῆμος Λαρισαίων, ἡ Ἰατρική Σχολή τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ὁ Ἰατρικός Σύλλογος τῆς πόλεώς μας, οἱ «Ἐνεργοί πολίτες τῆς Λάρισας», ὁ Φαρμακευτικός Σύλλογος τῆς πόλεώς μας, ὁ Ἑλληνικός Ἐρυθρός Σταυρός, οἱ φοιτητές τοῦ Τμήματος Ἰατρικῆς, ἡ Ἑταιρεία Δημόσιας Ὑγείας καί Περιβαλλοντικῆς Ὑγιεινῆς σέ μιά θαυμάσια συνεργασία προετοιμάζουν αὐτό τό δῶρο γιά τούς φτωχούς καί ἀνασφάλιστους ἀδελφούς μας καί γιά ὅσους δέν καλύπτονται ἀπ’ τά Ταμεῖα τους γιά μιά Ἰατρική καί Φαρμακευτική φροντίδα.

Ὅλοι μαζί λοιπόν σᾶς καλοῦμε σέ πρώτη φάση νά μᾶς φέρετε φάρμακα στίς Ἐνορίες, καί μέσῳ τῶν Ἐνοριῶν νά τά διαβιβάζουμε στούς εἰδικούς, ὥστε νά τά προσφέρουν στούς ἀδελφούς μας πού τἄχουν ἀνάγκη. Φάρμακα κάθε εἴδους, πού νά μήν ἔχουν λήξει, φάρμακα πού σᾶς ἔμειναν καί πού τώρα δέν τά χρειάζεσθε, Ἰατρικά σύνεργα, ἐργαλεῖα, ἤ ὅ,τι ἄλλο σᾶς ἔμεινε ἀπό μιά πρόσφατη θεραπεία, δική σας ἤ οἰκείου σας προσώπου, θά εἶναι εὐπρόσδεκτα διά νά διατεθοῦν σ’  αὐτούς πού τἄχουν ἀνάγκη. Ἀπό θερμόμετρα, πιεσόμετρα, γάζες, βαμβάκια, σύριγγες, κρεββάτια, καροτσάκια, ἕως αντιβιώσεις, παυσίπονα, ἀναλγητικά καί κάθε εἴδους φαρμάκων πού δέν σᾶς χρειάζονται, θἆναι χρήσιμα γιά τό ὑπό σύστασιν Κοινωνικό Ἰατρεῖο καί Φαρμακεῖο. Οἱ Ἐφημέριοι θἆναι πρόθυμοι νά δεχθοῦν τίς προσφορές σας καί νά τίς μεταφέρουν στό Κοινωνικό Φαρμακεῖο. Σέ νέα μας ἀνακοίνωσι ἀπό τοῦ ἄμβωνος ἤ τοῦ Ραδιοφωνικοῦ μας Σταθμοῦ, ἀλλά καί διά τοῦ τοπικοῦ μας Τύπου, θά σᾶς ἐνημερώσουμε καί γιά τόν τρόπο χορηγήσεως φαρμάκων στούς ἐνδεεῖς καί γιά τήν ἐν γένει Ἰατροφαρμακευτική τους κάλυψι.

Μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά ἀνταποκριθῆτε καί σ’ αὐτό τό κάλεσμα τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία αὐτή τή φορά ἔχει τή χαρά νά συνεργάζεται μέ ὁμάδα ὁλόκληρη εἰδικῶν, σᾶς καλοῦμε νά βοηθήσετε νά γίνουμε ἀρωγοί πρός τόν ἀσθενῆ συνάνθρωπό μας τήν μεγάλη ὥρα τοῦ πόνου, ὑπακούοντες στόν λόγο τοῦ Κυρίου «ἀσθενής ἤμην καί ἐπεσκέψασθέ με».

Ἀφοῦ ἐκφράσω τή χαρά μου καί τήν εὐγνωμοσύνη μου πρός ὅλους αὐτούς τούς συνεργαζόμενους φορεῖς στούς ὁποίους συμπεριλαμβάνονται ἰατροί, φαρμακοποιοί, μεταπτυχιακοί φοιτητές, φοιτητές Ἰατρικῆς, νοσηλευτές, ἐθελοντές καί ἐθελόντριες Ἐρυθροσταυρίστες καί Ἐρυθροσταυρίτισσες, ἐνεργοί πολίτες ὥς καί αὐτή ἡ Ἡγεσία τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς, καί πρός σᾶς ὅλους ἀδελφοί μου, σᾶς παρακαλῶ νά συνδράμετε  σ’ αὐτό τό θεῖο καί ἅγιο ἔργο.

ΜΕ ΠΟΛΛΗ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΑΓΑΠΗ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΑΣ

Ο ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ  ΙΓΝΑΤΙΟΣ

Οι μάσκες κάτω από τις μάσκες

  Του Αναγνώστη

 Χρήστου Παπανικολάου

Βιοχημικού - μέλους της νεανικής κίνησης της Ενορίας

  Κάθε χρόνο καρναβάλι. Κάθε χρόνο εκδηλώσεις και γλέντια. Διασκεδάζει ο κόσμος και ξεφαντώνει μεταμφιεζόμενος σε κάτι άλλο. Μεταμφιέζεται ο άνθρωπος σε κάτι διαφορετικό από αυτό που είναι για μια μέρα μόνο. Μετά από αυτή την ημέρα επανέρχεται σε αυτό που είναι στην πραγματικότητα… ή τουλάχιστον αυτό νομίζει ο ίδιος.

  Κάθε χρόνο βάζουμε μια μάσκα εμείς οι άνθρωποι, με σκοπό να περάσουμε καλά όμως δεν είναι η μοναδική που φοράμε. Κάτω από αυτήν που φοράμε στο πρόσωπο υπάρχει και μια άλλη την οποία ξεχνάμε οι περισσότεροι να τη βάλουμε γιατί απλά…δεν την βγάζουμε! Τη φοράμε όλη μέρα και όλη νύκτα, όλες τις μέρες του χρόνου. Παράλληλα όμως είναι μια μάσκα την οποία την έχουμε ξεχασμένη και ζούμε μαζί της συνέχεια. Κι αυτή η μάσκα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αν κάποιος την φορέσει στο δρόμο την ώρα που περπατάει και δεν είναι απόκριες όλοι θα τον κοιτάνε περίεργα και θα γελάνε μαζί του, γιατί θα φαίνεται. Την άλλη όμως μάσκα, την μάσκα του εαυτού μας μπορούμε να την δούμε μόνο εμείς οι ίδιοι σε έναν καθρέφτη.

  Την μάσκα της ψυχής μας μόνο εμείς μπορούμε να την κάνουμε ορατή. Μόνο εμείς οι ίδιοι μπορούμε να αντιληφθούμε το ποιοι πραγματικά είμαστε και τι κρύβουμε. Στεκούμενοι μπροστά σε έναν καθρέφτη βλέποντας την όψη του προσώπου μας βλέπουμε και την όψη της ψυχής μας. Βλέπουμε το προσωπείο που μας περιβάλλει. Και εδώ γεννιέται η μεγάλη απορία. Εμείς γελάμε με αυτή το προσωπείο ή κλαίμε; Αντιλαμβανόμαστε το πόσο ψεύτικοι ήμαστε ή συνεχίζουμε να παίζουμε το ωραίο θεατρικό της ζωής μας;

   Αλήθεια έχουμε αναλογιστεί ποτέ πόσο αληθινοί είμαστε; Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ το πόσο υποκριτές γινόμαστε; Πόσες και πόσες συμπεριφορές δεν είναι υποκριτικές στη ζωή μας. Πόσες φορές δεν φερόμαστε υποκριτικά μόνο και μόνο να πετύχουμε έναν στόχο; Πόσες φορές λέμε λόγια που δεν εννοούμε αλλά τα λέμε λογιζόμενοι μόνο το συμφέρον το δικό μας; Ακόμα και αυτή η μορφή ταπείνωσης μπορεί να είναι υποκριτική πολλές φορές. Και η πιο τραγική μορφή της υποκρισίας είναι η καυτηρίαση της υποκρισίας των άλλων ενώ εμείς συνεχίζουμε με την ίδια μάσκα. Μα το πιο σημαντικό είναι πως ξεχνάμε ένα μεγάλο ζήτημα. Απέναντι στους ανθρώπους μπορεί να είμαστε όσο υποκριτές θέλουμε. Απέναντι στο Θεό όμως τι γίνεται;

   Η υποκρισία είναι ένα πάθος το οποίο κατακεραυνώνεται από τον Θεό μέσα στην Καινή Διαθήκη. Κάθε ουαί για τους γραμματείς και τους φαρισαίους που έλεγε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός συνοδευόταν από το επίθετο υποκριτές. Αυτό το ψεύτικο προσωπείο, μόνο με έναν τρόπο γίνεται να το αφαιρέσουμε. Με μετάνοια και εξομολόγηση. Να το ξεριζώσουμε ενώπιον του πνευματικού μας πατέρα και ενώπιον του Θεού και να το αποστραφούμε μια για πάντα. Να ξεσκεπάσουμε την ψυχή μας έναντι του Θεού και του εαυτού μας. Γιατί για να γνωρίσουμε το Θεό πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε τον εαυτό μας. 

   Έλεγαν οι αρχαίοι: «Γνώθι σαυτόν  Και πως θα γίνει αυτό όταν ζούμε μονίμως με αυτή τη μάσκα στην ψυχή μας; Όπως δεν γίνεται να δεις το πρόσωπο κάποιου ανθρώπου κάτω από μια μάσκα, έτσι δεν γίνεται να γνωρίσουμε τον εαυτό μας αν δεν πετάξουμε τη μάσκα που ενδύσαμε την ψυχή μας.

    Μπορεί, λοιπόν, να είμαστε ικανοί υποκριτές έναντι των ανθρώπων όμως μπροστά στον Κύριο μας όλοι ξεγυμνωνόμαστε εσωτερικά και δεν δυνάμεθα να κρύψουμε το παραμικρό μιας και ο Κύριος ξέρει πολύ καλά και την παραμικρή μας σκέψη. Ας πετάξουμε λοιπόν όλοι τις μάσκες μας. Αυτές του προσώπου αλλά και αυτές της ψυχής. Ας ελευθερώσουμε την ψυχή μας από αυτό το ψεύτικο εγώ που μας περιβάλλει για να μη μας αποκαλέσει ποτέ ο Κύριο υποκριτή. Ας κλάψουμε με αυτό το οποίο είμαστε, για την μάσκα την οποία έχουμε βάλει στην ψυχή μας και να μετανοήσουμε για να γίνουμε αυτό το οποίο μας έχει προορίσει ο Κύριος μας. Δηλαδή πραγματικά άνθρωποι!

Ο Σεσωσμένος και ο πραγματικά Άσωτος Υιός

Του Αναγνώστη
 Χρήστου Παπανικολάου

Βιοχημικού - μέλους της νεανικής κίνησης της Ενορίας

   Τριώδιο…μια πραγματικά μεγάλη και πολύ σημαντική εποχή για τον κάθε χριστιανό. Όχι για τα καρναβάλια και για κάθε λογής ξενόφερτου στοιχείου που εμφανίζεται αυτή την περίοδο, αλλά μια σπουδαία περίοδος προετοιμασίας για τον κάθε άνθρωπο ώστε να βιώσει τα πάθη, τη Σταύρωση και εν τέλει την Ανάσταση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Σπουδαίες ευαγγελικές περικοπές περιλαμβάνονται σε αυτήν την περίοδο που όλες μας διδάσκουν και από κάτι το ξεχωριστό. 

   Έτσι και η παραβολή του ασώτου υιού είναι μια από τις πολύ σημαντικές και βαρυσήμαντες περικοπές του ιερού μας Ευαγγελίου, καθότι διδάσκει την ειλικρινή μετάνοια που οφείλει να δείξει ο άνθρωπος για τις αμαρτίες του και τις αδυναμίες του.
   Παρόλα αυτά, θα κάνω την έκπληξη και δεν θα ασχοληθώ άμεσα με την ευαγγελική αυτή περικοπή. Αλλά θα δώσω μια ώθηση σε έναν προβληματισμό ο οποίος θα μπορούσε να είναι προέκταση του νοήματος της περικοπής αυτής. Όλοι γνωρίζουμε την περικοπή. Ο άσωτος υιός παίρνει το μερίδιο του και φεύγει και το σπαταλάει άνομα και εν τέλει μετανοεί γυρνώντας πίσω και ζητώντας συγνώμη από τον πατέρα του. Έτσι, ο άνθρωπος έχοντας πάρει το δώρο της δημιουργίας από τον Κύριο, φεύγει μακριά του και σπαταλάει μέσα στην αμαρτία αυτό το δώρο του Θεού και με αυτόν τον τρόπο ο Κύριος μας καλεί σε μετάνοια ενώπιον του και περιμένει με ανοιχτές αγκάλες να δεχτεί τον άσωτο υιό του, δηλαδή τον άνθρωπο, να τον συγχωρέσει και να του φορέσει τη λαμπρή στολή της μετανοίας.

   Απορώ όμως και συλλογίζομαι. Υπάρχει και ένας άλλος χαρακτήρας σε αυτήν την παραβολή. Ο αδερφός του ασώτου υιού ο οποίος έχει μείνει πιστός στον πατέρα, και βλέποντας την γιορτή που έχει στηθεί για τον αδερφό του, ως λογική συνέπεια παραπονιέται στον πατέρα του. Εκεί τελειώνει η ευαγγελική περικοπή μεν, όχι όμως και το νόημα δε. Προβληματίζομαι λιγάκι στο τι απογίνεται ο πιστός και υπάκουος υιός μετά το παράπονο του. Εισέρχεται στο γλέντι για να γιορτάσει την επιστροφή του αδελφού του; Τι συμβαίνει με αυτό τον άνθρωπο; Χάρηκε εν τέλει με την επιστροφή αυτή ή έμεινε με το παράπονο του; Ένα παράπονο εύλογο θα λέγαμε αφού  αυτός είναι υπάκουος στον πατέρα του, κάνει το θέλημα του, ενώ ο αδερφός του έχει σκορπίσει το μερίδιο του σε ξένη γη και άνομες πράξεις και παρόλα αυτά ο πατέρας κάνει  γλέντι για εκείνον που ασώτευσε και όχι για εκείνον που ήταν κοντά του. Ένα παράπονο που θα έπιανε τον καθένα μας σε αυτή τη θέση. Ένα παράπονο όμως που μπορεί να κρύβει εγωισμό βαθύ παράλληλα και να μη μας αφήνει να χαρούμε με την επιστροφή του αδερφού μας στον ίσιο δρόμο.

   Και αυτός είναι ο προβληματισμός, αν μπορώ να το πω έτσι. Ο πιστός υιός παρέμεινε πιστός; Χάρηκε όπως ο πατέρας; Ή έμεινε με το παράπονο και τον κυριέψανε ο εγωισμός και η ζήλεια; Κι αν το παράπονο ήταν από εγωισμό ή ζήλεια μετανόησε και αυτός ή παρέμεινε στα πάθη του τα οποία θα τον αποκόψουν από τη συμμετοχή στο γλέντι του πατέρα του; Έτσι είναι και για εμάς αυτή η ερώτηση, για όλους τους χριστιανούς. Λέμε πως προσευχόμαστε, πως εκκλησιαζόμαστε, πως νηστεύουμε, πως κάνουμε καλά έργα και Θεάρεστα. Όταν όμως έρχεται η ώρα που κάποιος «αμαρτωλός» άνθρωπος δηλώνει μετάνοια, εμείς πως συμμετέχουμε στο πανηγύρι που στήνει ο Θεός γι αυτόν τον άνθρωπο; Μας πιάνει το παράπονο ή χαιρόμαστε; Και αν μας πιάνει το παράπονο, μένουμε σε αυτό ή το βάζουμε στην άκρη και συμμετέχουμε στην χαρά; 
   Ως αντιπαραβολή μας δείχνει ένα άλλο παράδειγμα ο Χριστός, με την περικοπή του τελώνου και του φαρισαίου, την πρώτη Κυριακή του Τριωδίου. Θα μπορούσαμε να πούμε πως ο τελώνης ως άσωτος υιός μετανοεί και ο φαρισαίος ως πιστός υιός δείχνει τα έργα του σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου. Όμως ο φαρισαίος συμπεριφέρεται με υπεροψία και εγωισμό απέναντι στον αδελφό του τον τελώνη. Με λίγα λόγια, μπορούμε να πούμε πως η μετάνοια είναι ένα γεγονός το οποίο πρέπει να μας διακατέχει όλους είτε άσωτοι είτε πιστοί υιοί. Ο Θεός δεν θα μετρήσει τα αμαρτήματα μας όσο την μετάνοια που δείχνουμε απέναντι σε αυτά. Εμείς μπορεί να κάνουμε όσα λέει ο Κύριος μας, όπως ο πιστός υιός της παραβολής του ασώτου. Όμως αυτά ίσως να μην είναι αρκετά αν δεν γίνονται από αγάπη προς τον Κύριο ή ακόμα και τον άσωτο αδελφό μας. Και αυτό φαίνεται από το πώς δεχόμαστε τον αδελφό μας και πόσο χαιρόμαστε με την επιστροφή του.

   
   Ας μην είμαστε φαρισαίοι ως προς το θέλημα του Θεού, δηλαδή να μη δείχνουμε μόνο το εγώ μας σε αυτά που κάνουμε θεωρώντας πως έχουμε τη δικαιολογία ότι «ορίστε εγώ έκανα πάντα το θέλημα σου Κύριε», αλλά ως τελώνες να μετανοούμε και ως άσωτοι και εμείς υιοί να ζητάμε συγνώμη και έλεος από τον Κύριο, γιατί μπορεί εμείς να λέμε ότι κάνουμε το θέλημα του Θεού και να είμαστε πιστοί υιοί, αλλά η υπεροψία και ο εγωισμός αυτός να μας οδηγήσουν σε χειρότερη ασωτία και εν τέλει να μας κλείσουν έξω από τη χαρά του Πατέρα για το απολωλός πρόβατο του.