Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Πάλι με χρόνια με καιρούς...

Του Στέφανου Καρανίκα
Θεολόγου - Κατηχητή του Ιερού Ναού


   Η Επανάσταση των προγόνων μας για την αποτίναξη της τουρκικής σκλαβιάς το 1821 είναι ένα από τα κορυφαία γεγονότα της Ιστορίας του πολύπαθου Γένους μας. Λίγοι λαοί στην Παγκόσμια Ιστορία έχουν καταφέρει, τηρουμένων των αναλογιών βέβαια, να πράξουν κάτι παρόμοιο με το θαύμα του ’21. Πολλά έχουνε γραφτεί για τους Ήρωές μας και τα ανδραγαθήματά τους και άλλα τόσα για τα γεγονότα και την σημασία τους. Δεν θα ασχοληθούμε με όσα προσβλητικά και ανιστόρητα έχουν γραφεί κατά καιρούς από ορισμένους πληρωμένους και αφελείς οσφυοκάμπτες για μεμονωμένα πρόσωπα και γεγονότα της εποχής. Η σημερινή ημέρα αφιερώνεται σε όλους εκείνους που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της Πατρίδος μας, ώστε όλοι εμείς σήμερα να αναπνέουμε τον αέρα της ελευθερίας. Ποια όμως ήταν τα στοιχεία εκείνα που χαρακτήριζαν τους ήρωες της εποχής εκείνης και τι είδους ψυχικά αποθέματα είχαν οι ραγιάδες εκείνοι που δεν έχουμε εμείς οι ελεύθεροι νεοέλληνες σήμερα;
  Καταρχάς πρέπει να αναφέρουμε πως σε ολόκληρη την περίοδο της Τουρκοκρατίας οι Έλληνες δεν υποτάχθηκαν στον κατακτητή. Τα τουλάχιστον 100 επαναστατικά κινήματα πιστοποιούν του λόγου το αληθές. Βασικό και κύριο στοιχείο της ταυτότητας του λαού υπήρξε η βαθιά του πίστη στον Θεό και η ανυπόκριτη εμπιστοσύνη στην Εκκλησία Του. Μια πίστη που τον κράτησε όρθιο και ζωντανό έχοντας αναλλοίωτη την ελπίδα της ελευθερίας. 

   Η Εκκλησία ήταν ο μόνος φάρος που φώτισε τον δρόμο προς το ποθούμενο. Ο ηρωικός μας κλήρος ήταν πάντα μπροστά ευλογώντας και ενισχύοντας τον λαό. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο ιερέας ή ο επίσκοπος, με τον Σταυρό και το σπαθί στο χέρι, οδηγούσε τους Έλληνες στη μάχη και δέχονταν την πρώτη φωτιά σε αυτήν. Ο Σαμουήλ στο Κούγκι, ο Αθανάσιος Διάκος στην Αλαμάνα, ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι, είναι ορισμένες περιπτώσεις από αυτές. Αξίζει να σημειωθεί πως ο ανώτατος κλήρος πλήρωσε με την ζωή του την επαναστατική δραστηριότητα και προετοιμασία με προεξάρχοντα τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και εθνομάρτυρα Άγιο Γρηγόριο Ε’ αλλά και πλήθος επισκόπων όπως ο Κύπρου Κυπριανός, ο Λαρίσης Πολύκαρπος Δαρδαίος, ο Ρωγών Ιωσήφ, ο Σαλώνων Ησαΐας και πολλούς άλλους. Τα Μοναστήρια μας υπήρξαν τα προπύργια του Αγώνα. Η γενέτειρα του Κρυφού Σχολειού. Αυτά φρόντιζαν και περιέθαλπαν αρρώστους και κυνηγημένους αγωνιστές, διέθεσαν την περιουσία τους για τις ανάγκες του Αγώνα, αποθήκευαν όπλα και πολεμοφόδια, φιλοξενούσαν μυστικές συναθροίσεις οπλαρχηγών. Η αξία τους αναγνωρίστηκε ακόμη και από τους εχθρούς: Οι Τούρκοι τα έκαιγαν, ενώ αργότερα οι Βαυαροί ‘’προστάτες μας’’ προσπάθησαν να τα σβήσουν από τον χάρτη.

   Ο ίδιος ο Έλληνας είχε βαθιά πίστη στην ψυχή του και εναπόθετε όλες του τις ελπίδες για ελευθερία στην βοήθεια του Θεού και στην επέμβαση της Υπερμάχου Στρατηγού, της Παναγίας. Η ψυχή του Αγώνα, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, έλεγε πως ‘’ο Θεός έβαλε την υπογραφή Του διά την ελευθερία της Πατρίδος και δεν την παίρνει πίσω’’.  Οι οπλαρχηγοί όπως και οι απλοί αγωνιστές τηρούσαν τις θρησκευτικές τους υποχρεώσεις ακόμη και στην περίοδο των πολεμικών επιχειρήσεων. Οι οπλαρχηγοί φρόντιζαν να τελούν δοξολογίες για τις  νίκες τους, νήστευαν τις καθιερωμένες ημέρες, κοινωνούσαν των Αχράντων Μυστηρίων, επιδίωκαν την ευσέβεια ενώ αποδοκίμαζαν την ασέβεια και βλασφημία ορισμένων ανδρών τους. Όταν ο Γέρος του Μοριά, φιλοξένησε τον φονιά του γιου του θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο κάνει μνημόσυνο για την αδικοχαμένη ψυχή του, όταν ο Μάρκος Μπότσαρης έσκισε το δίπλωμα της αρχιστρατηγίας προκειμένου να αποφευχθεί η διχόνοια, όταν οι γυναίκες του Ζαλόγγου και της Νάουσας πηδούσαν στον γκρεμό επιλέγοντας να διαφυλάξουν την τιμή τους ακέραια, τότε σίγουρα αναφερόμαστε σε ανθρώπους, σε αγωνιστές, άνδρες και γυναίκες, που βίωναν το Ευαγγέλιο του Χριστού σε κάθε πτυχή της ζωής τους. Ζούσαν ελεύθεροι ψυχικά, εσωτερικά, ώστε να επιζητούν και την εξωτερική ελευθερία, της Πατρίδος μας.
   
   Οι πρόγονοί μας έπραξαν το καθήκον τους στο ακέραιο, ώστε σήμερα όλοι εμείς να μπορούμε να ζούμε ελεύθεροι, να τους τιμούμε, ενθυμούμενοι τους αγώνες τους και να ζούμε την καθημερινή μας ζωή με τον ίδιο ηρωισμό και αυτοθυσία. Και αν ποτέ η Πατρίδα μας βρεθεί σε παρόμοιες περιστάσεις, να έχουμε το ίδιο σθένος να σηκώσουμε τα άρματα και να χτυπήσουμε τον οιονδήποτε εχθρό.  

   Πιθανόν σήμερα να μην βρισκόμαστε ενόψει μιας νέας Τουρκοκρατίας. Πιθανόν… Όμως, ζούμε το προοίμιο μιας νέου είδους σκλαβιάς. Για κάποιους ορίζεται ως οικονομική κρίση. Για μερικούς άλλους ως κοινωνικό πρόβλημα. Ό,τι όμως επιτρέψει η Χάρις του Θεού να έλθει, καλά θα ήταν να μην ξεχνάμε ορισμένες  βασικές παραμέτρους που διέπουν διαχρονικά το Γένος μας. Είτε συμφωνούμε, είτε όχι. Βασικότατη παράμετρος είναι ‘’η υπογραφή του Θεού’’. Πώς όμως ο Θεός θα υπογράψει την ελευθερία μας την στιγμή, που αργά αλλά σταθερά, φροντίζουμε για την αποχριστιανοποίηση της Πατρίδος μας; Δεν χρειάζεται να επανέλθει το παιδομάζωμα. Ο φοβερός μας Σουλτάνος που λέγεται Έκτρωση έχει αρπάξει ήδη από την κοιλιά της Ελληνίδος 200.000.000 ελληνόπουλα τα τελευταία 40 χρόνια. Δεν χρειάζεται να επανέλθει ο εξισλαμισμός των παιδιών μας. 
Η ά-Χριστη Παιδεία μας φροντίζει ώστε η νέα γενιά να επιλέξει από μόνη της μια ζωή χωρίς το Φάρμακο της ψυχής αλλά με πολλά ψυχοφάρμακα στο ντουλαπάκι του μπάνιου μέσα σε κάθε σπίτι. Νεοελληνόπουλα χωρίς όνειρα και ελπίδα καταλήγουν στην εύκολη απόκτηση της ευτυχίας μέσα από ψεύτικους παραδείσους και οδυνηρές οδύνες με την αυτοκτονία ως ‘’ηρωική’’ επιλογή απέναντι στις δυσκολίες της ζωής. Νεογενίτσαροι με την επικρότηση των γονέων θα κάψουν την γαλανόλευκη, θα καταστρέψουν δημόσια περιουσία, θα μάθουν πώς να φοροδιαφεύγουν και πάνω από όλα να αποφύγουν την ‘’μακροχρόνια’’ στράτευση. Η μείωση των μισθών και των συντάξεων είναι ο μόνος λόγος που οφείλουμε να επαναστατήσουμε. Τα προσωπικά μας δικαιώματα υπεράνω του συλλογικού συμφέροντος. Οι άρχοντες μας είναι, ως επί των πλείστων, άχρηστοι, όχι διότι ξεπουλούν τα αιματοβαμμένα χώματά μας, προσβάλλουν διακριτικά τα Θεία, αρπάζουν περισσότερα από τον Αλή Πασά, διάγουν βίον κολάσιμον, αλλά διότι μας κούρεψαν τις οικονομικές μας δυνατότητες. Δεν μπορούμε πλέον να λικνιζόμαστε συχνά στα νυχτερινά ‘’χαρέμια’’, ούτε στα ‘’χαμάμ’’ των πολύβουων νήσων μας. Οι μάσκες έχουν ήδη πέσει αλλά ακόμη μας αρέσει να είμαστε οι πιστοί του θεού Καρνάβαλου.


   Ζούμε σε μία εποχή στην οποία τα σωστά πρότυπα πολεμούνται περισσότερο από ποτέ. Γι’αυτό και τώρα τα χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ. Οι ήρωες του 1821 μας το υπενθυμίζουν.  Έρχεται πολλές φορές η στιγμή να επιλέξουμε τον δρόμο που πρέπει να πορευθούμε. Ας μην ξεχνάμε όμως πως δύο είναι οι δρόμοι της ζωής του Έλληνα: Ο δρόμος που χάραξαν οι ήρωές μας και ο δρόμος του προσκυνήματος. Από εμάς εξαρτάται τι μας ταιριάζει να προσκυνούμε.  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου